Ingezonden door Jillian Slob
Naam: Jillian Slob
Leeftijd: 24 jaar
Woont in Goudriaan sinds: 2024
Dagelijks leven: Trainen van paarden, Ruiters begeleiden op en naast het paard
Hoihoi! Mijn naam is Jillian, getrouwd met Ruben en sinds 2024 ben ik ook een inwoonster van Goudriaan. Om wat goeds te doen voor een ander en om mensen te leren kennen hebben wij ons aangesloten bij team 135 Goudriaan voor stichting Roparun, Ruben als chauffeur op de vrachtwagen en ik als navigator/bijrijder. Dit weekend het was het zover..
Na een kleine 2 uur ‘slapen’ ging de wekker om 1.30, het was tijd om ons klaar te maken voor de tweede shift. Iedereen friste zich wat op, bakkie koffie voor wie wou, broodje mee voor onderweg en daar gingen we. Na een uurtje rijden stonden we op de wisselplek om team B af te lossen, tijd voor een kort praatje. Alles was goed verlopen ondanks de ontzettende regen die hun tijdens hun shift hadden gehad en iedereen was nog fit, super fijn nieuws! Team B keerde terug naar het basiskamp om te gaan rusten en rond 3:15 startte wij als team A met een run van bijna 60 km.
Het eerste loopje in de nacht is wel pittig, je natuurlijke ritme wordt goed opgeschud maar na een paar keer in de ogen wrijven konden we er weer tegen aan. Gelukkig werd het al vrij snel licht en was het lekker weer voor de lopers en de fietsers, de shift verliep soepel en s’ochtends hadden we een doorkomst in het Belgische Zele. De inwoners hadden er flink werk van gemaakt, muziekje, podium en een fijn ontvangst. Mooi om te zien hoe de mensen langs de route hun best doen om alle teams te supporten en ze een warm hart toe te dragen.
Uiteindelijk ontmoette we team B weer op de volgende wisselplek waar wij werden afgelost, wederom even een praatje met elkaar en toen was het tijd om terug te gaan naar het basiskamp voor iets te eten en wat rust. Maar niet voor lang! Team B had lekker de pas erin waardoor wij een half uur eerder dan gepland aan de start mochten verschijnen, en als je rekent op een kleine 2 uur slaap dan is dat wel even een baal momentje. Even doorbijten dat hoort er ook bij, de sfeer zat er goed in en zo vertrokken we rond 12:30 naar het nieuwe wisselpunt voor de volgende shift, om rond 20:30 weer op het kamp terug te keren waar een hoop familie en vrienden waren om iedereen even gedag te zeggen en een dikke knuffel te geven.
