Vrijdag 10 januari

Ingezonden door Sophia van den Dobbelsteen

Samen met Marcel met wie ik al een halve eeuw m’n leven deel hebben we twee dochters, een schoonzoon, kleindochter en kleinzoon.  

10.00 uur. Nog even een check: de koffie staat klaar, ernaast een schotel met lekkers.

Dadelijk komen er 6 vriendinnen voor de boekbespreking. Allemaal (oud)roeiers die ook nog eens van lezen houden, de meesten ken ik al zo’n 30 jaar…En al heb ik het boek dit keer (nog) niet gelezen, er zijn altijd wel vragen te stellen of interessante onderwerpen naar aanleiding van het boek die aandacht verdienen.

5 jaar geleden mocht ik ook in het dagboek schrijven. Het lijkt helemaal niet zo lang geleden maar toen schreef ik over het roeien wat ik ‘s ochtends gedaan had op het Wantij. Daar ben ik, met pijn in m’n hart mee gestopt; als je bang wordt op het water breng je je mederoeiers in gevaar…

Niet alleen het roeien is er niet meer. Ik ben inmiddels ook met pensioen.

Nooit zo’n mooi beroep mogen uitoefenen als het begeleiden van mensen bij het overlijden van een dierbare.

Alle roei/lezers zijn binnen. Het ‘gekwetter’ is niet van de lucht! Ik glimlach. Eerst maar eens een rondje koffie met lekkers, verhalen uitwisselen en daarna het boek. Een boeiend gesprek volgt. Moet het einde nu altijd concreet zijn of is het fijn daar zelf een invulling in te kunnen geven en het niet zeker te weten? De meningen verschillen.

Tijd voor de lunch, rustpuntje met Marcel. En dan snel naar Dordrecht voor mijn wekelijkse tekenles. Alhoewel: vandaag staat een heel andere techniek op het programma: linosnede. Vind ik ontzettend leuk om te doen.

Als ik thuiskom staat het onderwerp al grotendeels op papier. Volgende week is het linoleum aan de beurt en ga ik gutsen.

Genoeg voor vandaag. Marcel heeft voor een lekkere maaltijd gezorgd en daarna staat er niets meer op het programma. Rust!

Ja, mijn leven is in vergelijking met 5 jaar geleden behoorlijk veranderd. Ik geniet nog meer van de dingen die ik doe: wandelen door het dorp en op veel andere mooie plekken en daarbij natuurlijk foto’s maken, ontmoetingen met vrienden waar we meer tijd voor hebben én nemen, twee boekenclubs en niet te vergeten m’n heerlijke kunstclub waarmee we regelmatig allerlei creatieve technieken uitproberen en musea bezoeken.

Het leven in Goudriaan is zo gek nog niet….

Lees ook mijn bijdrage van 2020: Vrijdag 10 januari – Dagboek van Goudriaan