Dinsdag 25 maart

Ingezonden door Hannelot van den Bos

7:22. Ik slinger mijn goed gevulde totebag over mijn schouder en check nog snel of ik alles heb. Notitieboek, laptop, lunch, boek, oortjes. Checkkkkk.

‘Doei, werkse!’, roep ik naar papa, die in de keuken nog zijn brood aan het smeren is. Oeps, misschien was dat te hard, de rest ligt nog te slapen.

Ik pak mijn fiets uit de schuur en kijk op m’n telefoon. 7:25. Oké, help, dat wordt sjeezen.

Het is mistig buiten en ik heb spijt dat ik mijn rode, beetje dunne jas aanheb. Het is kouder dan ik dacht. Het weer deze weken is onvoorspelbaarder dan de gemiddelde puber. Ik besluit dat hard fietsen gaat helpen, daar krijg ik het wel warm van.

Onderweg richting de N216 bushalte zie ik konijntjes achter elkaar aanrennen. Zij hadden het vast ook koud. En een vogel met een lange rode snavel. Het leek een scholekster, maar dat kan ik mis hebben. Ik ben niet de beste in vogels.

8:00. De bus was te laat, maar ik zit. Ik heb een plekje veroverd en zit half in het gangpad.

8:15. Ik ben in slaap gevallen. Die warme bus ook. Ik was nog zo van plan om verder in m’n boek te lezen (voor de liefhebber: Willem die Madoc maakte), zodat ik iets interessants zou hebben om vandaag in het dagboek over te schrijven. Maar helaas. De realiteit: het is dinsdagochtend en ik lig lekker te slapen in de bus.

8:30. Wat een verschil met de prachtige polder. Utrecht Centraal op dinsdagochtend half negen. Het voelt als een soort apocalyps. Drommen mensen die zich een weg proberen te banen naar het juiste spoor, al dan niet rennend.

Maar het meest opmerkelijke: het is doodstil. Zoveel mensen, maar niemand praat!

Alleen incheckende ov-kaarten, piepende schoenen en de geur van vers afgebakken croissantjes (een geur die ik heel goed kan weerstaan ;)).

9:00. Ik stap het EO gebouw binnen. Ik loop stage bij Hoedan, een online YouTube programma en community waarbij de levensvragen van twintigers centraal staan.

Wat ongelofelijk leuk is, en mega relevant. Ik ben immers zelf ook een twintiger, met een hoop vragen en zoektochten haha.

Bij Hoedan ben ik vooral bezig met de social media, soms zit ik hele dagen te editten, te photoshoppen of filmpjes te plaatsen op TikTok. Op andere dagen aan het brainstormen of nieuwe formats aan het uitdenken.

Maar om eerlijk te zijn, ben ik nog zo op zoek naar zingeving. Zou ik dit werk willen/kunnen doen als baan, of ben ik liever direct bezig met de doelgroep in plaats van wéer door een scherm?

Ik weet het niet. Nog niet. Mijn stage loopt tot juni. Tijd genoeg om dat uit te vinden.

14:00. Naast Hoedan mag ik ook redactiewerk doen voor Vrienden na het Leven, een serie voor tieners die binnen hun vriendengroep iemand zijn verloren. Wat doet het verlies van een vriend aan de dood met de vriendengroep? En hoe ziet rouw eruit als je tiener bent?

We belden met een vader, over het verlies van zijn kind, en de vraag of hij zou willen meedoen met het programma. Ik heb een brok in m’n keel. Hopelijk komt Jezus snel terug. Dit is niks zo.

17:00. Mijn dag bij de EO zit erop! Ik check snel 9292 om te kijken hoe ik weer thuis kan komen. En ik zie het al direct. Een dilemma. Ga ik vanaf Utrecht Centraal sprintenn (maar echt hard) van spoor 1 naar de bus, of ga ik dat niet doen (met de consequentie dat ik dan later thuis ben)? Ik besluit te kijken hoe het loopt.

17:25. Ik ben helemaal buiten adem. Ik heb gekozen voor optie 1. Met de tragische uitkomst dat ik het niet heb gered. De bus reed net weg. Niet getreurd, dan neem ik maar de volgende.

18:09. Het is inmiddels gaan regenen, dus ik drapeer zorgvuldig mijn sjaal om mijn hoofd. Ik leg mijn totebag thuis en fiets snel door naar Het Raadhuis. Normaal heb ik elke dinsdagavond orkestrepetitie in Rotterdam (we spelen dit seizoen onder andere de derde symfonie van Beethoven, Eroica, aaaaah), maar vanavond hebben we een teametentje in Het Raadhuis, met al het personeel.

Zo beland ik dan op dinsdagavond in een fanatieke raadhuispubquiz, met een wijntje.

slaaplekker – liefs Han