Zelfs nu de lucht van gier doordrenkt is,
en ons dorp zich vochtig strekt,
draagt elke bries een spoor van leven
dat tussen rook en aarde wekt.Een zweem van natte aarde tintelt,
gemalen bonen prikkelen traag,
de polder rekt zich uit haar sluimer,
de sloot weerkaatst de ochtendvaag.Een geur van groen, een toon van vogels,
een klepper die de stilte splijt,
hoog in hun nesten vouwen ooievaars
hun liefde tot gevleugeld feit.De rietkragen buigen, wiegen zacht,
fluisteren dorstig naar de zon,
de kievit danst op open akkers,
zijn roep een echo, vrij en bont.Het dorp ontwaakt in trage zinnen,
de schuurdeur kermt, de haan schreeuwt luid,
maar onder het gewone ruisen
vlecht nieuw verlangen zich vooruit.Dichter des Gouweriaans