Naam: Gerard den Boer
Leeftijd: 94 jaar
Woont al meer dan 45 jaar in Goudriaan
In de afgelopen 5 jaar is er in Goudriaan niet heel veel veranderd.
Over het algemeen kunnen we samen nog goed door één deur.
Dit in tegenstelling tot de huidige trend in Nederland van verharding.
M’n hart slaat niet over van vreugde als ik denk aan kabinet en samenleving.
Mensen die we eertijds binnenhaalden om hier voor ons te werken en een toekomst op te bouwen voelen zich niet meer thuis omdat ze na tientallen jaren nog steeds als allochtonen worden beschouwd en worden weggezet als tweederangs burgers.
We zijn verward: hoe kunnen we nog langer sympathie opbrengen voor
het Israël van Netanyahu?
Wat niet veranderde is de vreugde om de vogeltjes die nog steeds in onze tuin de “mussenboom” bevolken, musjes en meesjes, vinkjes en roodborstjes.
Een goed jaar geleden waren we nog in China, voor mij wel de laatste keer. Inmiddels in mijn 95ste levensjaar is de animo voor verre reizen wel voorbij.
Oud worden brengt met zich mee dat familie en vrienden ontvallen. Van ons grote gezin ben ik nog de enige in leven.
Tennissen doe ik al een paar jaar niet meer. Ik vergezel mijn vrouw als zij speelt.
Vervelen doe ik me nooit. Er valt zo veel te lezen!
Ik hoop dat Goudrianers blijven zoals ze nu zijn, betrokken bij elkaar.
J. Gerard Th den Boer
Lees ook mijn bijdrage van 2020: Dinsdag 7 januari – Dagboek van Goudriaan
Geef een reactie