Elk huisje heeft zijn kruisje
Sinds ik ziek ben, valt het mij op dat veel mensen om mij heen schroom ervaren om het over hun sores/pijn/leed/verdriet/uitdagingen/kruis (hoe je het ook noemt) te hebben. Mensen praten er niet over en als ik ernaar vraag, lijkt het lastig om hierover te vertellen, omdat ‘jouw probleem toch veel groter is’. Als ik mij inleef in een omstander van iemand die iets heel ergs meemaakt, begrijp ik dit wel en zou ik wellicht hetzelfde reageren. Maar nu ikzelf degene ben die zoiets meemaakt, ervaar ik het zo anders! Doordat ik zoveel tijd heb om na te denken en alleen te zijn, is er ook zoveel meer ruimte om te denken aan de mensen om mij heen. In het gewone leven raas ik maar door. Als er iets met iemand gebeurt, denk ik wel aan het sturen van een kaartje, maar het daadwerkelijk versturen ervan lukt maar zelden. Man, wat ben ik altijd druk met mijzelf en het rooien van mijn eigen kleine leventje… En nu is er tijd. En tijd geeft blijkbaar ruimte voor een open hart. En dat maakt dat ik zo graag hoor hoe het echt met jou gaat. Samen lief en leed delen. En dat is tijdens zoveel ontmoetingen gelukkig ook het geval geweest. Ik heb mijn verhaal. Jij het jouwe. Met hoofdstukken van geluk en romantiek, maar ook van wanhoop, twijfel, verlies, verdriet… Het een maakt het ander niet erger of minder erg. Het een maakt niet dat het ander er niet mag zijn, want het is er! En we moeten ermee dealen. Ieder huisje heeft zijn kruisje en een kruis is altijd een uitdaging om te dragen. Het is zwaar en onpraktisch. Er is één ding dat helpt en dat is om elkaar te helpen dragen. Vertel het de ander dus gerust; welk kruisje heeft jouw huisje?
Eira Solen (Pseudoniem)