Zondag 26 januari

Ingezonden door Bram

Uit het dagboek van Bram, de grootneusige ontdekker.

Datum: Vandaag (ik weet niet wat een kalender is, maar het voelt als een vandaag-dag)

Lieve Dagboek,

Vandaag heb ik iets gedaan wat geen hond ooit eerder heeft gedaan. Tenminste, dat denk ik, want ik heb nog nooit een andere hond een dagboek zien schrijven. Ik heb gezwommen. In een sloot. Een koude sloot. IJskoud. Zo koud dat ik bijna dacht dat mijn zwarte vacht wit werd van de kou. Maar nee, de witte puntjes zaten er gewoon al.

Mijn baasje vond het prachtig. Mijn pootjes spartelden, mijn snuit ging onder, mijn hele puppylichaam werd één met de modderige diepten. En weet je wat? Toen ik er eindelijk uit was, helemaal druipend en bibberend, deed mijn baasje iets héél raars. Hij lachte! Alsof ik een grap was! Terwijl ik daar stond, een zielige, doorweekte pup, begon hij zelfs tegen de kindermensen te roepen: “Kijk, Bram heeft zijn eerste zwemles gehad!” Zwemles? Was dat het?! Ik dacht dat ik verdronk!

Maar goed, als Grote Ontdekker moet ik natuurlijk dapper zijn. Dus ik schudde al het water uit mijn vacht (per ongeluk in de richting van de kindermensen, hihi) en rende keihard rondjes om de tuin. Dat hielp niet tegen de kou, maar het voelde als een goed idee.

De Liefde (of zoiets)

Na deze bijna-doodervaring had ik behoefte aan iets warms. Gelukkig was daar Fibi. Of Phoebe. Of VeeBee. Hoe dan ook, zij is een Oude Duitse Herder (maar ze is eigenlijk helemaal niet oud, net iets ouder dan ik). Als ik haar zie, ga ik automatisch op standje Druk. We rennen, we springen, we grommen alsof we hele enge beesten zijn, en we laten elkaar lekker op de grond vallen. En weet je wat het beste is? Haar baasjes én hun kindermens geven mij regelmatig wat lekkers. Ik weet niet precies of dat is omdat ze mij zo leuk vinden, of omdat ze hopen dat ik ooit stil blijf zitten. Maar het maakt niet uit, want ik eet het toch op.

Over kindermensen en behang

Bij mij thuis wonen ook twee kindermensen. Dat is best een klus. Ze moeten namelijk continu beziggehouden worden. Rennen, springen, dingen laten vallen, geluid maken—ze zijn eigenlijk een beetje zoals ik. Maar als ze er even niet zijn, dan rust ik snel uit, zodat ik later weer vol energie achter hun tenen aan kan gaan.

Soms, als ik echt héél druk ben geweest, hoor ik mijn baasjes praten over “Oost-Indisch behang”. Blijkbaar willen ze daar iets achter plakken. Ik weet niet precies wat dat betekent, maar zodra dat behang er is, ga ik helpen. Want dat doe je als je een Goed Hondje bent. Ik scheur het direct in perfecte, bruikbare stukjes, zodat mijn baasjes niet met die hele grote, lompe lappen zitten. Wat zouden ze toch zonder mij moeten?

Slotgedachte (maar geen echte slot, want die zijn van water en daar ga ik niet meer in)

Het leven van een pup is zwaar. Je wordt nat, je wordt moe, je wordt verliefd, en je moet je baasjes continu helpen met dingen die ze niet begrijpen. Maar ik denk dat ik het wel goed doe. Morgen ga ik verder met ontdekken. Misschien dat ik leer wat Oost-Indisch eigenlijk betekent.

Tot morgen, dagboek. Misschien. Als ik tijd heb tussen het rennen, springen en grommen door.

Pootje,
Bram 🐾