Naam: Geert-Jan Eleveld
Leeftijd: vooroorlogs
Woont in Goudriaan sinds: 1991
Dagelijks leven: gepensioneerd
Zondag in Goudriaan wijkt af van doordeweekse dagen door de geringere levendigheid op de dijkjes die het riviertje “de Goudriaan” in toom houden, er zijn bijvoorbeeld geen zware tractoren met nog zwaardere mestkarren (of hooikarren als gevolg van die mestkarren enkele maanden eerder) en veel minder kleine-doch-altijd-haastige personenauto’s.
Wel neemt drukte bij mooi weer toe door race-fietsjes, voornamelijk bereden door zwermen heftig twitterende mannen van middelbare leeftijd.
Het hieruit voortvloeiende saldo aan rust, die als aangenaam kan worden gekwalificeerd, vliegt mij niettemin alras aan als te saai om lang te verdragen en daarop heb ik, uiteraard in goed overleg met mijn levensgezel, het volgende gevonden:
Wij gaan de pier in Hoek van Holland bewandelen en aansluitend “een visje eten” bij Kees. Kees is de eigenaar van de Hoekse Vishandel en zijn kibbeling is, wat ons betreft, de enige gefrituurde vis die constant en consequent de juiste kwaliteit heeft. De gebruikte vis is altijd kabeljauw, leng of bolk en het beslag wordt met bier en zorg hoogfrequent vernieuwd en dat laatste is ook het geval met de olie. Kortom, de culinaire vreugde die wij daar genieten is niet alleen het ritje naar Hoek waard, maar voelt ook als treffende beloning voor de wandelactiviteit.
Op de pier van Hoek is veel bevredigends te zien en te beleven: er wandelen bv veel Rotterdammers- en aanverwant gemutsten en daarmee ontstaan gemakkelijk genoeglijke praatjes lullepot, veelal doorspekt met kostelijk humoristische “bijzinnen”. “Bijzinnen” geven meestal de essenties weer van het onderwerp dat aan de orde is en ze worden doorgaans onbewust geuit; en juist daarin zit de kwintessens van het vermaak. De uitspreker ervan wordt er soms zelf door verrast; zelf geniet ik erg van het “richting geven” aan zo’n praatje op de pier en soms lukt het dan om veel plezier te hebben met volslagen vreemden.
Naast de pier ligt aan de ene kant zand en aan de andere kant water; het zand noemt zich tegenwoordig “Rotterdam-Beach” en vormt het strand waarop altijd liefhebbers sporten, rondlopen, spelen en huisdieren vermoeien door dingen te gooien en terugbezorgd te krijgen.
Ook zijn er strandtenten, soms vergezeld door attracties, zoals elastieken tuigjes waarmee men zich hemelwaarts kan laten schieten (inclusief week-makende terugkeer). Alle strandhoreca biedt ruimte en genoeglijkheid, menukeuze-en tarieven zijn in lijn met de verwachting, mbt drankjes is het tegendeel het geval. Het water ter andere zijde vormt de entree vanaf de Noordzee in ons land en leidt naar de havens van Rotterdam.
We genieten enorm van de schepen die we zien binnenkomen en uitgaan; mbv onze smartphones kunnen veel gegevens van en rond de schepen worden verkregen en die zorgen op hun beurt weer voor actualiserende inzichten in wereldlijke ontwikkelingen.
Ook vertrekt iets na het middaguur de veerpont naar Harwich/Engeland; die veerlijn wordt uitgevoerd met een redelijk groot schip dat enigszins de indruk wekt een zgn “cruiseschip” te zijn. Dat dat niet zo is wordt duidelijk als er een echt cruiseschip passeert; de kolossaliteit daarvan tart de logica van degenen die zich megalomanie nooit eigen hebben gemaakt.
Samenvattend kun je wel zeggen dat de Hoekse pier verrukkelijk is om te bewandelen omdat alle indrukken kunnen boeien, nooit vervelen en altijd weer nieuw zijn. En omdat de afsluiting “dat visje” is!
Geert-Jan Eleveld
Lees ook mijn bijdrage uit 2020: Maandag 27 januari – Dagboek van Goudriaan