Raar maar waar, het einde van het Dagboek van Goudriaan is daar, in een raar jaar.
Aan het eind van het jaar denk ik altijd na over het afgelopen jaar. Hoogte- en dieptepunten komen voorbij.
Het dieptepunt was de koortsstuip van kleindochter Elina. Daar ging ze, midden in de nacht met spoed naar het ziekenhuis. Mamma Amy mee in de ambulance en Piko er achteraan. De paniek bij haar ouders en bij ons was groot. Ik heb die nacht wel drie keer door het dorp gewandeld om de stress te kunnen beheersen. De operatie van Elina met 12 weken gips was ook heel heftig.
En dan die corona-ellende. Opgehokt zitten, muilkorfje dragen en maar hopen dat je gezond mag blijven. Geen vakantie, geen terrasjes pakken, niet uit eten en noem maar op, alles kwam voorbij.
Maar ook mooie dingen, Elina die weer gezond is en alles weer mag en kan. De mooie, heerlijk warme zomer, het gelukkig zijn en je zegeningen tellen. Wat dat betreft was 2020 een heerlijk raar jaar. En dagelijks fietste het Dagboek van Goudriaan er doorheen alsof er niets aan de hand was.
Het Dagboek van Goudriaan, uniek in Nederland en wat was het leuk om dagelijks de verhaaltjes te ontvangen en te lezen. Ben nog meer van Goudriaan en haar bevolking gaan houden.
Diep respect voor onze motor Marieke en voor Hermineke. Twee bijzondere vrouwen waar ik mijn petje voor afneem. Eerlijk gezegd vind ik het jammer dat het weer voorbij is, maar de ervaring van het Dagboek van Goudriaan zal ik nooit vergeten.
Ik wens u allen een heel mooi en gezond 2021 toe en….. alles komt goed.
Tineke Fieggen