AL MEER DAN 40 JAAR BIJ ELKAAR
We gaan terug naar 1977, waar op de najaarsautoshow van Siem de Vos, voor het eerst kennis wordt gemaakt met een gele Triumph Dolomite met zwart dak en mahoniehouten interieur. De prijs was behoorlijk hoog voor zo’n kleine Engelse sedan met een overmaats motorblok. Als medewerker in de detailhandel begreep ik, dat de aanschaf van deze auto niet verantwoord was. Een vrijgezelle onderwijzer had hier minder moeite mee. Zo werd Jan de Gier (broer van Rina) de eigenaar van deze auto. Omdat Jan en ik nog wel eens samen op pad gingen, kreeg ik zo toch regelmatig het stuur in handen. Helaas bleek de auto regelmatig stuk te gaan. Toen Jan, daarom besloot zijn auto in te ruilen, kwam er een nieuwe kans om deze wagen in bezit te krijgen. Met het idee dat de storingen nu wel verholpen waren, kocht ik de ruim 2 jaar oude Triumph met BOVAG garantie voor slechts 7415 gulden en 25 cent van het voornoemd Garagebedrijf.
Door deze investering werd ik wel kind aan huis bij deze British Leyland garage. Heimelijk dacht ik, dat alle storingen, door een tekort aan technisch inzicht, van de vorige eigenaar te wijten waren. Zo ontstond er een soort haat/liefde relatie met deze vierdeurs. Tot 2 maal toe een complete achteras vervangen is toch niet normaal. Inmiddels was ik bij TNO gaan werken. Met een hoger salaris kon ik ook meer reparatienota’s aan. Een veel oudere collega, die achter de tekentafel naast me zat, bleek eenzelfde auto te rijden. Alleen de kleur was anders. Ondanks zijn kunstgebit reed hij als een jonge hond. Met piepende banden wegrijden, was zijn handelsmerk. Zelden ging zijn auto kapot. Terwijl ik met nog geen 30 jaarringen redelijk rustig naar Delft op en neer tufte.
Door de aanhoudende reparaties, konden we als jong gezin, nauwelijks sparen voor een volgende auto. Na ons besluit om de auto in te ruilen voor een goedkope Mini Metro, schrokken we van de geringe restwaarde van onze Britse bolide. Als we de Triumph niet zouden inruilen, kregen we wel, een extra korting op de Mini Metro. De koop ging door en onze Triumph Dolomite werd voor straf opgesloten, achter in een schuur, bij het plaatselijk benzinestation.
Zo af en toe werd de auto weer eens tot leven gewekt. Hier en daar werd wat roest verwijderd. Soms een poosje in de verzekering en dan weer geschorst bij de RDW. Het kwam nooit tot een echte restauratie. Toen onze zoon Gerjan een auto zocht om naar het stadhuis in ’s-Hertogenbosch te rijden, informeerde hij naar de conditie van de Dolomite. Zijn allereerste autoritje was in een reiswieg op de achterbank van deze auto. Na een grondige restauratie bij Duijzer in Hoornaar, was de auto precies op tijd klaar voor het grote feest. Later is de auto nog uitgeleend voor een hoofdrol in de eerste videoclip van Sunset Yellow.
Binnenkort zal de Dolomite, na jaren bij tankstation “de Haan” te hebben gestaan, zijn plekje moeten verlaten. Als er geen nieuw onderkomen in de buurt wordt gevonden, zullen we misschien toch nog afscheid moeten nemen van ons geliefd blok aan het been op 4 wielen.
Bob de Vries (Brederodeplein)