Reeds vroeg afgereisd naar Gorinchem voor boodschappen.
In de supermarkt was men gejaagd bezig de vakken te vullen en daar maakte ik de conversatie mee tussen “een tante Truus” en een medewerker van plm. 22 jaar met noord-afrikaanse gelaatstrekken.
Tante liet nadrukkelijk blijken zeer welwillend te staan tegenover “nieuwe Medelanders”; zij was maar wat blij met de verrijking die deze hulpbehoevenden het vaderland brachten en gelukkig hadden “wij” hen ook veel te bieden; hij was volgens haar waarschijnlijk ook heel gelukkig met zijn werk, dat kon ze wel zien.
De man voelde zich zichtbaar ongemakkelijk, want hij moest natuurlijk wel z’n werk (snel) voortzetten en tegelijkertijd beleefd blijven tegenover Truus; dat vereiste voortdurend pijnlijk gedraai met z’n lichaam van laaggelegen schappen naar de voortkwebbelende, rechtopstaande klant.
Die, in dat gekwebbel, belangstellend vroeg wanneer hij was aangekomen en hoe het hem tot dusverre verging; de man begreep het even echt niet, dus vroeg wat ze bedoelde.
Truus legde uit dat Afrika groot was en ver weg en bovendien een stuk warmer dan Nederland en dat het niet eenvoudig moest zijn geweest om aan de verandering te wennen.
De man kreeg door wat zij niet doorhad en vertelde dat hij in Gorkum was geboren en dat hij het erg naar z’n zin had, ook in de supermarkt.
Truus was kort stupefait maar herstelde zich wondersnel; opgewekt riep ze uit dat hij dus helemaal niets te “juttemetutten”had (?..nooit eerder van gehoord!) en wenste hem nog een fijne dag toe.
Bij de kassa naast de mijne zag ik Truus nog een keer; ze had niets van haar opgewekte babbellust verloren en kwekte over het weer met een hoofddoekgetooide klant.
Thuisgekomen bleek het alweer 10.00 uur.
Tussen 10 en 11 uur was ik bezig met administratieve- en schrijversactiviteiten en natuurlijk met het reageren op de talloze app’s op m’n telefoon.
Om 11 uur naar Laren voor de lunch met vrienden en om 15 uur terug.
Van 15 tot 16 uur was ik tot mijn grote ergernis en met nog grotere frustratie een technisch karwei aan het verrichten; het werk bestond uit het vervangen van drie lichtschakelaars.
Zoals altijd verbaasde mij het kennelijke onvermogen van technici om constructies enige logica mee te geven; in het geval van lichtschakelaars betekende dit dat de reeds gemonteerde exemplaren alleen door totale vernietiging konden worden verwijderd.
Brute kracht in plaats van logische klik- of schroefverbindingen; daarover gaat het hier.
Hoewel mijn echtgenote van mening is dat “ik er geen verstand van heb” en dat het daarom niet wil lukken. Ik moet dat soort dingen niet doen vind ze, want ze vindt me “technisch gehandicapt”.
De schakelaars zijn “aangebracht” (functioneren ook nog!), maar het ziet er niet uit.
Tussen 16 en 17 uur heb ik het warme avondeten (voor)bereid en (min of meer aansluitend) tesamen met mijn blije gezinsleden genuttigd.
Om 18 uur onderga ik dagelijks het actuele nieuws op de televisie; dat nieuws voedt zowel mijn kennis als mijn humeur en ik acht het daarom zeer gewenst deze kwelling te doorstaan.
‘s-Avonds lees ik wat en kijk naar ontspanning brengende beeldbuisprogramma’s.
Terugblikkend categoriseer ik 27 januari als rustiek en toch opwindend genoeg in de rubriek “gepensioneerd in de 21ste eeuw”.
G.J. Eleveld
