Vrijdag 17 juli

Uit: Van Wurf tot Wettering – Verzameling van woorden, uitdrukkingen en verhalen in en om de boerderij. Uitgegeven in 2004 door: Stichting Streektaal Alblasserwaard en Vijfherenlanden. https://www.demauwerd.nl/boekenplank/

Schildersdochter op t’n boerehofstee – deel 4

Mar zo zou ‘k nog veul meer kinne vertelle over ’t boereleve. Over ’t melleke mit de schouw bevôôbeld. Dan ging ’t melkgerei in de schouw, de busse, de immers, de teems en de melkblokke (om op te zitte). De melkers ginge mee en soms mogge wij ok mee. Mar gek waore ze daor nie op, want d’r kon netuulijk bekant niemand zwimme en wij as keinder zeker nie. Dus ’t was eigelijk veuls te gevaorlijk as t’r zoveel volk in die schouw zat. D’n hond wel. Die mos altijd mee. Dan sting die veurop ’t uiterste puntjie om goed uit te kinne kijke waor of tat d’n boer naotoe voer.

Of over de stoepmèèd, die in ’t stoephok al ’t melkgerei weer schôôn mos boene en afspoele in de slôôt.

Of over d’n oogst an appels en pere, druive en neute. An appels ha je Goudreinetten, Grôôninger Krôôn en bevôôbeld Zoete Bloemée, die in de volksmond blomzoetjies genoemd wiere. An pere waore d’r die klèène Oomskindertjies. Ze waore zo meelderig as ’t mar kan, mar ze waore hêêl vroeg, dus daor begonne me in de zomervekansie al van te ete. Je had ok Breeklesoort, die in ’t echt hêêl anders hiette Buree Clergeaux of zo iets. En wat te dinke van Hooilèèrsies, of ta pere of appels waore kin ‘k nou nie meer zegge.

Teuge de zuidmuur van de schuur sting een witte druif. D’r kwam nie zoveul bezonders af, want ze wiere nie gekrint (gedund) en dan komt t’r nooit zoveul van terecht. D’r was dus ok een neuteboom. In ons durrep hiete ze note of nôôte, mar de vrouw kwam van de Grèèf en daor zeeje ze neute, dus dà leerde wij ok van heur.

Jao, jao, ’t leve was goed in ’t Gouwerjaonse land. Hard werreke veur de minse, zwaor werk ok en wèènig rust. ’s Zundas nao de kerk, mar dan hadde ze d’r ’s oches al ’n mellekkarwei opzitte. Dan ’n middegslaopie, weer melleke en weer nao de kerrek. ’t Was eigelijk ’n slaoveleve. Mar ik geloof nie dà ze dat ok zo voelde. As t’r gien rampe en onheile kwamme, hadde ze ’n betrekkelijk kalm leve mit wèènig vertier, mar ok wèènig gejacht en gejaog.

Veur ôôz as keinder was ’t op alle meniere ’n schitterende tijd.

CV

– Einde –