Hallo lezers van Dagboek van Goudriaan!
Even voorstellen: wij zijn Sjer en Alice Kok, 2 vitale zeventigers, die al bijna 50 jaar in de van Assendelftstraat wonen. Onvoorstelbaar eigenlijk…wàt een tijd.
We kwamen vers uit het grote Rotterdam in de 70er jaren, pas getrouwd, het was toen echt “in” om op het gezonde platteland te gaan wonen. We kenden Goudriaan nauwelijks, hebben ons huis zien bouwen in de “nieuwe nieuwbouw”, zoals de wijk nog altijd heet, haha. Allemaal jonge stellen… en wat was het bijzonder in die pionier-tijd! Allemaal een postzegeltuintje met uitzicht op de eindeloze polder, nog vóór de ruilverkaveling, waar boer van Rees nog met paard en wagen de hooibouw deed en vlak langs ons hoekhuis denderde… Langzaamaan leerden we het plaatselijke dialect, bv. de biggels ruchten met de kluitenruif…prachtig toch?
Al gauw kwamen de kindjes, gezellig hoor, klompjes aan, heerlijk buiten spelen, we waren net een grote familie met elkaar. Bootjes varen, schaatsen op de Wetering, gezamenlijk Sinterklaas vieren. Naderhand gingen de kids naar de kleuterschool, naar juffrouw Ans, we hebben bij Kobus Nederveen met de klas nog een kalfje geboren zien worden. Daarna naar de basisschool, onze dochter ging naar de OBS met haar vriendinnen. Een prachtig oud gebouw, 2 lokalen met 3 klassen, op de hele school zaten zo’n 30 kinderen! Natuurlijk hielpen wij als ouders mee, Alice vooral, met handenarbeid, als leesmoeder, de schoolkrant stencillen. Sjer ging als begeleider mee op schoolkamp, geweldig, spanning en avontuur.
Om goed in te burgeren in het dorp ging Alice in het bestuur zitten van Speeltuinvereniging De Wetering, een bonte club vrijwilligers, die elke maand iets voor de jeugd organiseerde. Zo’n leuke tijd! We verzonnen van alles, en alles kòn ook. Penalty schieten op het trapveld, visconcours bij tante Net voor de deur, knutselmiddagen, en het hoogtepunt van het jaar Het Tentenkamp in de speeltuin. Met bbq, kampvuur, spelletjes. We huurden ouwe zwartwit Tarzan films om in de Multistee naar te kijken. De volgende ochtend een heerlijk ontbijt van bakker Nico. Sjer is nog Sinterkees geweest en door die donderse zoons van Nico Keijzer in de sloot gegooid…ja, want Sjer was lid geworden van Onder Ons, de toneelvereniging van Goudriaan. Onvergetelijk, die waanzinnige jaarlijkse uitvoeringen, wat hebben we verschrikkelijk gelachen met elkaar. Zulke mooie herinneringen hebben we bewaard aan deze 2 verenigingen. En nu is het een nieuwe tijd, net wat U zegt…
Inmiddels gingen we onze horizon wat verruimen, in 2001 hebben we in het spoor van goede vrienden (ook uit Goudriaan) een oud huis gekocht in de bergen van Umbrië, Italië. Een groot avontuur! Het was gelukkig al gerestaureerd, we hebben er natuurlijk wel ons eigen stempel op gezet, het leven is er totaal anders, we houden ons daar bezig met druiven en olijven plukken, er is een piepklein dorp vlakbij waar we mensen leerden kennen, we spreken ook een woordje Italiaans, kortom: la dolce vita (dit jaar wat minder door de corona in de noordelijke provincies). We wandelen er veel, trouwens ook in Nederland, een enorme hobby van ons is nl. geocachen, een soort schat zoeken. Overal op de wereld zijn doosjes en potjes verstopt met een klein logboekje erin om je naam te noteren en dan daarna via internet doorgeven aan de eigenaar dat je de “cache” gevonden hebt. Het leuke is dat je zodoende op de meest bijzondere, mooie of verrassende plekken komt, waar je normaal niet gauw zou komen . Het werkt verslavend…we hebben al meer dan 4000 vondsten gedaan! Ook in Goudriaan, in de mooie Theewagen van Lia Beijer ligt zo’n cache, met meer dan 900 favoriet punten!
Kortom, we vervelen ons nog steeds niet! Ach, deze woensdag was het te warm om echt enerverende dingen te doen, dat werd dus na wat klusjes en boodschappen gewoon heerlijk zitten genieten in onze postzegeltuin…met uitzicht op zwartbonte koeien, bedrijvige tractoren, weelderige bloemen, 2 rooie buurkatten, een fuut en een broedende meerkoet. We hopen nog lang van mooi Goudriaan te genieten!