“En hoe gaat de kleine heten?” Vroeg de ambtenaar van de Burgerlijke Stand aan mijn vader. Het was december 1948.
“Ton Lodder” antwoordde hij. De gemeenteklerk schrok. “Toch niet DE Ton Lodder?” stamelde hij. “Jawel,” zei mijn vader op bescheiden toon, een eigenschap die van hem heb geërfd.
Ik ben geboren in Rijsoord. Sinds 1978 woon ik in Goudriaan, in de voormalige boerderij van Kees de Groot, die ik samen met mijn broer Pim kocht. In 1995 liet Pim op eigen terrein een nieuwe woning bouwen en nam ik zijn deel van het pand over. In 1981, het jaar dat mijn dochter Deirdre geboren werd, stichtte ik mijn bedrijf, Lodder Elektronica – later omgedoopt tot Lodder Applicaties.
In 1998 werd de diagnose diabetis afgegeven. Dat noopte mij tot de verkoop van de onderneming in 2005. Een jaar later werd ik fotograaf. Dat bleef ik tot ik in februari 2015 met een hersenbloeding te maken kreeg. Ik verbleef een tijdlang in een verzorgingshuis en revalidatiecentrum. Sedert 18 september 2015 ben ik weer thuis. Mijn vrouw Conny verzorgt mij.
Ik ben niet geheel schadevrij hersteld. Als gevolg van mijn verstoorde evenwicht loop ik met een karretje (rollator), ik ben slechtziend en over mijn linkerarm heb ik geen controle. Maar mijn hersenen doen het nog. Ik puzzel, samen met mijn vrouw, en ik schaak via Internet, uiteraard zonder mijn gade. Autorijden is er niet meer bij, helaas. Ik kom weinig buiten mijn erf.
De opzet van het dagboek vereist een verslag van mijn belevenissen van vandaag. Maar al mijn dagen lijken op elkaar. Ik sta om half acht op, kijk tijdens het ontbijt naar het achtuurjournaal en aansluitend de talkshow Op1 van de voorafgaande avond. Rond tien uur was en kleed ik mij.Om 11:30 drink ik een glas witte wijn. Daarna eet ik weer een boterham en doe een middagslaapje. Na het avondeten kijk ik TV. Rond elf uur leggen we ons te rusten.
Maar vandaag kent toch wat bijzondere aspecten: het is precies 50 jaar geleden dat Feyenoord de Europacup won en mijn oudste neef van moeders zijde is jarig (67).
Ik eindig met een anekdote. In de zestiger jaren was mijn vrouw “Het Mooiste Meisje van de Klas”. Weliswaar ook het enige meisje op de Ambachtschool, maar toch…
Groet,
Ton Lodder