Zondagmorgen betekent in huize Thijs dat de kinderen als ze wakker worden tv gaan kijken en wij Otto en Martine uitslapen. Na een uur begint er toch een knagend gevoel dat zegt opstaan…….!!!!
Snel naar buiten om de paaseieren te verstoppen. Normaal is het een familie traditie om met de hele familie bij Janny en Ad Visser paaseieren te gaan zoeken, maar dat slaan we dit jaar maar over. Dus gisteravond zijn wij aan de slag gegaan met eieren en verf. Een best ontspannen klusje.
Het was wel een mooi gezicht zo vanmorgen met de tuin met al zijn bloembollen, een heerlijke lentezon en de kinderen driftig zoekend naar eieren.
Daarna met elkaar aan tafel, aan het paasontbijt. Er wordt nog even druk gepraat over wie de paashaas gezien heeft. Wellicht Pippi, ons konijn.
Na het ontbijt kijken we voor het eerst naar de digitale kerkdienst en ben ik toch wel onder de indruk van hoe een ieder zo zijn bijdrage heeft geleverd en hoe het gemonteerd is. Ook de boodschap raakt. Ik moet denken aan hoe fijn het is om zo met elkaar als gezin te zijn en denk dan toch aan al de mensen die nu in een ziekenhuis opgenomen zijn, zo zonder familie of bekenden om hen heen, omringt door personeel in speciale pakken die allemaal op elkaar lijken. De huidige tijd is nu soms heel hard en absoluut niet hoe je het wilt.
In het dagelijkse leven ben ik (Martine, 35 jaar) oncoloog in het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam en werkt mijn man Otto (39 jaar) op de cliëntadministratie van Present. Daarnaast fotografeert hij en maakt hij videoproducties samen met Gerjan. Wij hebben samen 2 dochters, Lieke (6 jaar) en Eva (4 jaar). Onze werkzaamheden zijn nu voor ons beiden heel anders geworden door de corona crisis. En dat is voor ons allemaal wennen.
Onze schoonzus komt aan en we gaan met zijn allen fietsen naar Groot-Ammers. Voordat we vertrekken ziet Eva nog het laatste ei hangen, hmm, deze is van chocolade en hangt pal in de zon, maar is niet meer herkenbaar als ei. Het is een mooie fietstocht, alles ruikt en kleurt geel door het koolzaad. In Groot-Ammers willen we bij mijn schoonmoeder in de tuin thee drinken, maar die is er niet. Na ons lunchpakket daar op gegeten te hebben fietsen we weer terug.
In Goudriaan aangekomen krijgen we opnieuw bezoek. Het is Katrien, de eend, die komt kijken of er nog wat te bikken valt. Ze wordt steeds brutaler en om vijf voor vijf gaat ze op de tuintafel staan om tegen de ruit te tikken. ETEN!
Dan gaan we koken, eend, euhm lamsbout…..Na 1,5 uur in de keuken te hebben gestaan ben ik trots op het resultaat. De reacties zijn verdeeld, van iiiiieeeehhhh dat ga ik niet eten (Eva), aaahhhh dat is zielig, is het een schaap van opa? (Lieke) tot doodse stilte (Otto, die houdt zich op de vlakte en lust niet zo graag lam). Tja, dan ga ik maar wijn in schenken. De kinderen gaan na het eten een toetje maken die ze zelf bedacht hebben, aardbeien, ijs en paaseieren. De reacties zijn eensgezind, lekker…
Na het avondeten gaan ze naar bed, wij gaan samen een film kijken en dan gaat het licht uit in ons huis op de Raadhuisstraat.