Vandaag mag ik mijn zondag met jullie delen.
Ik Corrie de Groot (61 jaar) ben getrouwd met Gert de Groot (64 jaar). We zijn dit jaar al 40 jaar getrouwd en van deze 40 jaar wonen we 35 jaar in Goudriaan. We zijn de trotse en dankbare ouders van 4 prachtige dochters en hebben 5 kleinkinderen. Gert is vrachtwagenchauffeur en ik werk als salarisadministrateur 3 dagen in de week.
Maar vandaag is het zondag. Ik vind de zondag de mooiste dag van de week. Een dag waarop we naar de kerk gaan om zo weer nieuwe moed, geloof en kracht te krijgen voor de week die voor ons ligt. Maar in deze coronatijd gaat alles anders.
Ik sta op zondag graag voor half 8 op zodat ik rustig kan ontbijten en kan genieten van de stilte en de rust van de zondag. Na een ontbijt met havermout en nog wat gelezen te hebben zetten we om kwart voor 10 de computer aan in een kantoor/slaapkamer. We wonen namelijk sinds 1 mei van dit jaar in het nieuwe gedeelte van de boerderij. Het voorste gedeelte van de boerderij hebben we verkocht en wonen nu in het achterste gedeelte, wat helemaal vernieuwd is.
We genieten iedere dag weer van dit heerlijke huis met de ruime woonkeuken, maar vooral van het prachtige uitzicht over de Goudriaanse polder. Deze zondag is er een bijzondere kerkdienst in Goudriaan, want dominee Arie Nayen werd hier 40 jaar geleden bevestigd als predikant voor Goudiaan en Ottoland.
Dominee Nayen heeft een speciale plaats in ons hart en in ons leven. 35 jaar geleden kwam hij op 9 juli 1985 vragen of we geen belijdeniscatechisatie bij hem wilden volgen. Het was een gezellige en leerzame avond, waarop we besloten dat we dit samen zouden doen. Het was ook een lange avond. Ik kreeg steeds meer last van mijn rug, zodat ik op het laatst niet meer wist hoe ik moest gaan zitten. Geen wonder want de volgende middag is onze oudste dochter geboren.
We gingen die winter elke vrijdagavond naar de belijdeniscatechisatie. Op vrijdagavond 28 Februari 1986 werd ouderling/kerkvoogd Gerrit Bos uitgenodigd om ons uitleg te geven over de classis/kerkraad/kerkvoogdij. Tijdens deze avond kwam mevrouw Nayen tegen haar man zeggen dat er vanuit Ottoland was gebeld dat er brand was en dat hij daar nodig was.
De dominee wilde eerst de avond netjes afmaken, maar mevrouw Nayen kwam voor de 2e keer en daarna voor de 3e keer zeggen dat de brand groter en groter werd en dat hij echt nodig was om de mensen bij te staan.
De avond werd snel afgesloten en we gingen de dominee natuurlijk achterna om de brand van dichtbij mee te maken.
Wat we daar zagen vergeten we nooit meer. Een brandje wat in een schuur van de familie Aanen was begonnen, werd door een ontplofte gasfles en de harde wind een enorme brand die overging van boerderij naar boerderij. Toen we in Ottoland aankwamen waren er al heel veel brandweerkorpsen opgeroepen.
Er lag een dikke ijslaag van 20 cm in de vliet. Er moesten wakken worden gezaagd om aan voldoende bluswater te komen. Het bluswater bevroor direct en maakte de wegen spiegelglad. De omgeving veranderde in een ijslandschap. We hebben even bij het Goudriaanse brandweerkorps gestaan, maar zijn toen uiteindelijk weer naar huis gegaan om de oppas af te lossen. De volgende ochtend zagen we pas de omvang van deze grote brand. Er zijn 3 boerderijen, 3 huizen en een verfwinkel afgebrand.
Tweeëndertig mensen raakten dakloos. Er werd een nationale hulpactie opgezet en zelfs een speciaal bankrekeningnummer geopend om de gedupeerde mensen te helpen. Deze herinneringen en nog veel meer komen boven als we samen achter de computer zitten te wachten totdat de dienst begint. Het is een mooie kerkdienst waarin de dominee het over de roepstem van de Here heeft in ons leven en ons antwoord daarop om op weg te gaan aan de hand van de geschiedenis van Abraham.
Na de kerkdienst drinken we koffie en gaat Gert nog even het land in naar de schapen. Ik lees een krant en andere dingen waarin ik de afgelopen week niet aan toe ben gekomen.
Het is een rustige zondag, na de lunch krijgen we bezoek van onze dochter en schoonzoon met 3 kleinkinderen. Dat is genieten. De kinderen weten het speelgoed goed te vinden in huis en er wordt volop gespeeld met de lego, duplo, little people en speelgoedpaarden. De jongste ligt op een groot speelkleed met grote ogen alles te volgen en probeert al schuivend ook wat van het speelgoed te bemachtigen. Heerlijk om elkaar weer te zien en te spreken.
Nadat ze zijn vertrokken, komt onze jongste dochter thuis. Ze werkt in het Prinses Maxima ziekenhuis en heeft er een lange dag opzitten. Nadat we met elkaar gegeten hebben, volgen we nog een kerkdienst en drinken koffie terwijl we op de televisie een programma over “Bij ons op de boerderij” volgen en is de dag alweer bijna om.
Een rustige zondag maar genoeg om weer met nieuwe moed en kracht en een hart vol dankbaarheid aan de week te beginnen die voor ons ligt.