Flora Blokland is de oudste en de langstwonende Hoogtbewoner. Dus het is passend om deze week met haar te beginnen. Begin jaren zeventig was het de eerste boerderij die midden in de weilanden verrees. De Blokland-boerderij is een aantal jaren geleden vervangen door Machinery Aantjes. Het huis staat er nog steeds. Bas is ruim 4 jaar geleden overleden en zo woont zij alleen nog op dit mooie plekje. Flora is inmiddels al 86, maar dat geloof je niet wanneer ze tegenover je zit. Zeker niet wanneer ze vertelt dat ze vorige week nog gevallen is met de fiets. Naja, samen met de fiets gevallen is. Gelukkig stond ze stil. Maar wel een dikke knie en een prachtige blauwe plek op haar wang. Niks gebroken, alleen een beetje stijf. Dat presteren de meeste tachtigers niet.
Dus ze zit nu al een week veel in huis en dat is bij Floortje (tja, zo wordt ze toch door iedereen genoemd) niet zo heel gebruikelijk. Vaak zie je ze wandelen, naar de Slingelandse plassen, daar een rondje en een praatje en dan weer terug, via het koeienpad van Piet en Florina, haar kinderen. En natuurlijk gaat ze 2x in de week naar haar broer Piet, in Hoornaar. Maar deze week niet, want ze zit binnen..helaas.
Gelukkig zijn er op zondag nu online diensten. Dus ze kan toch naar de kerk, ook al kan ze niet écht naar de kerk. Iedere zondagochtend logt ze in en kijkt ze mee naar de dienst van Gereformeerd Noordeloos. “Ik kan ook mooi iets later mijn bed uit”. Ze is echt blij met de beeldverbinding, veel beter dan de kerktelefoon van vroeger. Al kostte het wel heel wat, want er wordt al weken voor gecollecteerd.
Na de kerk en de koffie eet ze warm. Altijd ‘s middags en ze kookt nog altijd zelf. Al biecht ze op dat ze deze keer een potje uit de vriezer warm gemaakt heeft. Maar dat mag natuurlijk wel met een dikke, stijve knie. Normaal gesproken gaat ze na het eten altijd even wandelen. Dan hoeft ze ook geen middagdutje te doen. Maar deze week dus niet en eigenlijk vindt ze dat helemaal niks.
Dus de rest van de dag vult ze met puzzelen (een oud boekje van Bas, met streeppuzzels), lezen (geen boeken meer hoor, gewoon blaadjes, maar geen flutblaadjes), maken van kaarten en het knippen van plaatjes voor deze kaarten.
Er is ook nog iemand langs geweest, Adriaan van Vuren, dat was heel gezellig, want hij weet altijd heel veel van het dorp en dan hoor je nog eens wat. En ze is ook nog wel gebeld. “Het is toch niet voor te stellen dat er geen telefoon was. Zeker in deze corona tijd wanneer je zelf oud bent.”
“En ik zit op zo’n dag ook nog wel op mijn Ipad, dan zoek ik dingen op via goochel”. En zo is een dag maar zo voorbij. Rond half elf, na nog een bakkie en het kijken van het journaal midden op de avond, gaan de ogen dicht. Anders kijkt ze nog wel meer televisie hoor, maar op zondag is er niks aan, dus dan alleen het journaal.
HV